Μαντήλι κόκκινο καρό
σου χάρισα χτες βράδυ,
που η μοίρα μου το πότισε
της λησμονιάς το δάκρυ,

Γιατί δεν βάσταγε η καρδιά
να σου τ’ ομολοήσω,
πως τώρα ξένη αγκαλιά,
γέρνω να προσκυνήσω.

Δεν είναι η αγάπη άνεμος
δεν είναι χελιδόνι,
να έρχεται την άνοιξη
στη χειμωνιά να φεύγει,
κι αν στο κατώφλι σου σταθεί
και την αφήσεις μόνη,
για μια ολάκερη ζωή
το νου σου θα στοιχειώνει!

Ο χρόνος κύλισε νερό
κι εσύ γλυκιά πατρίδα,
φύσηξε ο νόστος το πανί
φλόγισε η ελπίδα.

Σε είδα, το μαντήλι μου
στα χέρια σου κρατούσες
μα είχες στα χείλη το θυμό
και σιγοτραγουδούσες:

«Δεν είναι η αγάπη άνεμος
δεν είναι χελιδόνι,
να έρχεται την άνοιξη
στη χειμωνιά να φεύγει,
κι αν στο κατώφλι σου σταθεί
και την αφήσεις μόνη,
για μια ολάκερη ζωή
το νου σου θα στοιχειώνει!»