Άκου του πόνου το σφυρί και της σιωπής τ’ αμόνι
δάκρυ που κάτω έπεσε και βγήκαν τα κρυμμένα
άκου τη νύχτα πώς λυγά όταν το φως ζυγώνει
όρκους που ξεστρατίσανε και τρέχουν δίχως φρένα.

Άκου τραγούδια στο βυθό, άκου κραυγές στα ύψη
σπίτια κλειστά που ανοίξανε κι έχουνε γίνει τρένα
άκου πως κλαίει μια γιορτή και πώς γελά μια θλίψη
πώς σου τα κόβει τα φτερά η μάνα που σε γέννα
άκου τα λόγια του τρελού και του σοφού την πένα
μα όταν κάνεις όνειρα να μην ακούς κανένα.

Άκου τα βράχια πώς ανθούν πώς λιώνουνε τα κάστρα
χρόνια πώς γίνονται στιγμές με στόματα ραμμένα
νύφες που ξεχαστήκανε σε μια παλιά κρεμάστρα
κι άντρες που δεν ετόλμησαν να κλάψουν τα χαμένα
άκου ευχές και συμβουλές και λόγια πικραμένα
μα όταν κάνεις όνειρα να μην ακούς κανένα.