Σαν να χω ανέβει στην ψηλότερη κορφή και φωνάζω δυνατά για κείνα που με καίνε
Φτάνει στα αυτιά μου η δικιά μου η φωνή και μου λέει εκείνα που οι άλλοι δε μου λένε
Σαν να χω σκοντάψει σε χαράδρα απόμερη και μονάχος πνίγομαι στο αίμα της πλήγης μου
Έρχεται σαν ξένο χέρι πάλι αυτή η φωνή και διακόπτει την διακοπή της αναπνοής μου
Σαν να χω χωθεί βαθιά με στο φλοιό της γης με στη λάβα του πλανήτη λιώνει το κορμί μου
Και σαν ποταμός της δροσερότερης πηγής η φωνή αυτή κυλάει στη δίψα την δική μου
Σαν από το χείλος του βουνού να χω βουτήξει κι όλο ένα προς το έδαφος να κατεβαίνω
Αλεξίπτωτο πίσω απ την πλάτη μου θα ανοίξει η φωνή που μου μάθε πότε να μην πεθαίνω

Η φωνή αυτή που σου μιλά και σε πέρνει από τα χαμηλά
Είναι η δύναμη που κρύβεις μέσα σου όταν η απέξω σου ξοφλά

Σαν τον ναυαγό που ξεβράσε το κύμα σε βραχονησίδα ούτε φαϊ ούτε νερό
Η φωνή θα τον ποτίσει απ της βροχής το κύμα με τα χέρια θα αρπάξει ψάρι απ το αφρό
Σαν τον οδηγό που μόλις έχασε τον δρόμο και βολτάρει στην πιο κακόφημη γειτονιά
Η φωνή θα έρθει να τον πάρει απο τον ώμο για τον προορισμό του θα αλλάξει τιμόνια
Σαν τον άστεγο που μένει σε ένα σκαλοπάτι κάτω από μια τέντα με στη βαρυχειμωνιά
Η φωνή αυτή κάνει το μάρμαρο κρεβάτι και την τέντα υπόστεγο για άλλη μια χρονιά
Σαν τυφλό παιδί που όταν χτυπήσει το κουδούνι και περνάνε δίπλα τρέχοντας τα άλλα παιδιά
Η φωνή θα τον κρατήσει σα γερό μπαστούνι να μην φάει τούμπα από καμιά τρικλοποδιά