Πριν ο ήλιος με τραβήξει

απ’ του ύπνου το σεντόνι

ξαφνικά με ξεσκεπάζει

ένα φως που με τυφλώνει


Μαύρα όπλα μου γαβγίζουν

τη σκιά μου σημαδεύουν

τ’ όνομά μου συλλαβίζουν

απ’ το σπίτι μου με κλέβουν


Μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε...


Μια γυναίκα με μαντήλι

και τα μάτια καλυμμένα

αφού λένε πως δεν βλέπει

γιατί δείχνει μόνο εμένα;


Το χέρι της απλώνει

απότομα με σφίγγει

μπροστά της με σηκώνει

το μέλλον μου ζυγίζει


Μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε...


Ακροδάχτυλα ιδρωμένα

από αίμα και μελάνι

ξετυλίγουν ένα ψέμα

τη συνείδησή μου αρπάζει


Το τρένο μου σφυρίζει

ξεκινάει χωρίς εμένα

από πίσω ακολουθούνε

τα χρόνια μου δεμένα


Μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε...


Στο σκοτάδι που `χω μείνει

από του κελιού την άκρη

ονειρεύομαι έναν ήλιο

κρεμασμένο σ’ ένα δάκρυ


Τον αέρα μου, τους φίλους

τα βιβλία μου, μια λύση

όλα αυτά που έχω χάσει

κι όσα είχα αγαπήσει


Μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε, μην με ξυπνάτε...