Τάλα, σταγόνα της βροχής, και,
Τάλα, ανήσυχο κολίμπρι,
μάρμαρο απ’ τα τυφλά βουνά, και,
νούφαρο πάνω στην οδύνη.

Τάλα, δεν είσαι κανενός, και,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου˙
στάχτη στα μάτια του θεού, και,
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.

Ξένος βοριάς-διπλός βοριάς, και,
με παγωμένα χέρια ανοίγει
καινούργιες όχθες για τον Έβρο,
να `χει ο πατέρας της να πίνει.

Θα `ρθει καιρός που θα γελάς, και,
από το γέλιο σου νιφάδες,
θα πέφτουν απαλά στη μνήμη
δίχως ν’ αφήνουν χαραμάδες.