Συναξάρι των λυγμών και λιμάνι των καημών
το σύγνεφο εμοίρασεν τόσην του ηλίου θλίψη
Συναξάρι των λυγμών και λιμάνι των καημών
απάγκιο που ερήμωσεν τόση του μένους τύψη

Κι ο θλιβερός ο άνεμος τι λέει στο σκαρί;
Το μύρωσεν ο θάνατος κι ακόμα αιμορραγεί

Λύπης τούτο το πρωινό και άσμα ξεχασμένο
εκύλησα στην άγια γης κι έκλαψα ματωμένο

Δεν είμαι γω για θάματα, δεν είμαι για ανηφόρια
αστέρι που απόθανα ντυμένο κατηφόρια

Το τρίσμοιρο, το άμοιρο, το βαριοχτυπημένο
σε σύμπαν ξεχασμένο, το ίχνος μιάς πληγής

Κι ο θλιβερός ο άνεμος τι λέει στο σκαρί;
Το μύρωσεν ο θάνατος κι ακόμα αιμορραγεί

Στον άνθρωπο και στων ωρών το ταραγμένο μνήμα
άφησα ένα κύμα κατάρα και ευχή
στο συναξάρι των λυγμών και στο λιμάνι των καημών
άφησα ένα κύμα κατάρα και ευχή.