Μία στεντόρεια σιωπή, τα μάτια μου σαν κλείνω
κι απο τον ύπνο τον βαθύ, σκοπίμως αποκλίνω

βγαίνω απο το γιατάκι μου, σμίγω με την σελήνη
μα κι αν την θαύμαζαν πολλοί, μόνη ήτανε κι εκείνη

Και της φωνάζω απο δώ και μες τα δέντρα σιέμαι
μα μ'όσο φως και να λουστεί δε θα με βρει καυχιέμαι

Του σκοταδιού ο γητευτής, τον τελευταίο είχε λόγο
κάλλιο με μένανε κρυφτό, παρα να σ'εύρει η ανατολή
και με τον ήλιο θεατή, να μαρτυρήσεις πόνο

Σε μία έγνοια κατοικώ να μπεί αλλιώς μια μέρα
κι απ'το φεγγάρι την αυγή ν'ακούσω καλημέρα
κι αν με θωρούνε για τρελό, καυγά δε θα γυρέψω
του πρωινού τα χρώματα με της νυκτός θα στέψω

Όσοι με νόμισαν δειλό, στ'άδικο θε να ζούνε
και κάτι αλλόμορφες ψυχές ρέγονται και φθονούνε

στης αφεντιάς μου ριζικό, όρκο βαρύ αφήνω
μορφή θ'αλλάξω να'μαι φως
και γητευτης στα πέρατα και στο βαθύ σκοτάδι
σαν ετερόφωτο σκαρί, και τ'ουρανού πλεούμενο
του κόσμου το σημάδι

Ανοίξτε βρε τα μάτια σας, αγάπη θέλει ο τόπος
το να φωλιάζεις στη σκιά είναι χαμένος κόπος
για κάθε ανήλιαγη ζωή, που στα τυφλά παλεύει
της γης ασίγαστο φανό καρτερικά γυρεύει.