Το κυπαρίσσι, που το φύτεψαν τα χέρια σου,
από τα χέρια σου θα πάρη της ζωής σου
το μυστικό και το κρυφό της χάρης σου,
θα ζήση, σαν από την πλάση τη δική σου.

Θα φουντώσει σιγά μαυριδερό, ψηλόλιγνο
και όλο χυτό και ολόρθο βλέποντας τα ύψη
αγγιζοντας το, χαϊδεμα κι η πνοή θα γίνεται,
θα φουντώση κι αγαλινό και ολόλιγνο
του Χάρου θ’ αλαφρύνη ο ισκιος του τη θλίψη.

Το κυπαρίσσι που το φύτεψαν τα χέρια σου,
θα ζη σαν τη μελαγχολία στο μέτωπό σου,
των αιθέρων και των μνημάτων έμπιστος,
το κυπαρίσσι, που το φύτεψαν τα χέρια σου,
πράο, λυγερό, σεμνό τραγούδι το ειδωλό σου!