Σ’ όσες ψηλές κορφές κι αν ανεβώ
τον καημό θα δω να στέκει.
Γιατί δε πρόλαβα ποτέ μου να χαρώ,
γιατί η ζωή μου όλο τρέχει.

Σ’ όσες πηγές κι αν πιω γλυκό νερό
την πίκρα θα γευτώ στο στόμα.
Κι ας ήμουνα στο δρόμο το σωστό,
εν τέλει αλλού ήταν το σώμα.

Σ’ όσες ζωές κι αν αφιερωθώ
το λάθος θα με περιμένει.
Γιατί το πάθος θολώνει το μυαλό
κι η γλύκα τα’ ομορφαίνει.