Εκεί στο φάρο, βρίσκω τις λέξεις και σαλπάρω
σ’ άλλη Γη που δεν ανήκει σε κανένα.
Το Φως του δείχνει, το μονοπάτι που σε πάει
εκεί που όλοι είναι ίσοι, είναι ένα.

Μα δε γουστάρω, ο δρόμος που `χει χαραχτεί,
να μολυνθεί απ’ τη δική σου παρουσία.
Δε θα σε πάρω, για να τον βρεις πρέπει να `χεις φανταστεί
αυτή τη Γη μέσα σε μια γλυκιά ουτοπία.

Εκεί στο φάρο, με το συναίσθημα κοντράρω
γιατί η αγάπη συνεχώς αναβοσβήνει.
Και αριβάρω με όρτσα τα πανιά να βρω
γιατί με κόμπους ο λαιμός μου έχει μείνει.

Σπάω το κολάρο, μόνο οξυγόνο πια φουμάρω
κρατάω, νομίζω, τώρα λίγη ελευθερία.
Εκεί στον φάρο, έδεσα βάρκα πριν σαλπάρω
έμεινα πίσω μ’ όλους σας στην εξορία.