Στέκομαι
μες στο σκοτάδι μόνος
στέκομαι
στον εαυτό μου αντιστέκομαι
όλα τα λάθη μου τα δέχομαι
κι ας με πονούν

Τίποτα
δε θα σε φέρει πίσω
τίποτα
κι ας κλαίω τα βράδια
τ’ ατελείωτα
τα πάντα γύρω μου
αναλλοίωτα
εσένα θα ζητούν

Σταμάτα τη βροχή
που πέφτει στην ψυχή
σταμάτα τη βροχή
που μου ματώνει το κορμί

Μοναξιά
ό, τι έχει μείνει είναι μοναξιά
τέσσερις τοίχοι για παρηγοριά
κι ούτε μια λέξη
μες στην ερημιά
δε θ’ ακουστεί ξανά

Σταμάτα τη βροχή
που πέφτει στην ψυχή
σταμάτα τη βροχή
που μου ματώνει το κορμί