Αν είχες θάλασσα
στα χέρια σου,
θα κολυμπούσες
στις παλάμες σου.

Τώρα ανταριασμένο
τον ήχο της σιωπής
ακούω
μεσοπέλαγα.

Με όψεις θυμού
ν’ ανεβαίνει,
κύμα το κύμα,
θαρρείς υγρή αντίρρηση...

Ίσως αν κουβαλούσες
ένα ταξίδι δίχως όρια
κι εξεταστικές επιτροπές
έγκρισης κι επιβράβευσης

να ήταν τα μάτια σου
βαρκούλα κάπου στο Λιβυκό
και το βλέμμα το απλανές της διανόησης
πανάκι λευκό, χαριτόβρυτο...

Ίσως...