Ένα φύλλο
κρατημένο απ’ το χέρι
μη χαθεί
λόγω ανέμων
αναίτια
ξεσηκωμένων
μεσονυχτίς στην πόλη
μαζί με δυο
σπουργίτια,

ξενύχτηδες
παράνομους ιππότες.
Βάλε
μια ιδέα
χαμόγελο
χωρίς πάγο
βλέπεις
ανασκαλεύω
την τρέλα μου
παίζω τις λέξεις
αρπάζω το φύλλο
- λυπάμαι τις μοναξιές -

το σκάμε
για την ου τοπία.
Τραγούδι
σε κιθάρα
με μια σπασμένη χορδή
κέφι το λένε
καρδιά
άσπιλη ανάγκη
- ποιος να ξέρει; -

Ταξιδεύω
στις άβολες θέσεις
λεωφορείου
- έτσι βρίσκεις
αυτό που θες.
Μ’ ένα χρυσό τόπι
για να μη ματαιωθεί
η αναζήτηση
μια ξεχασμένη φωτιά
στο ποτάμι
γεύση ιστορίας
κατακόρυφη δέσμευση
μ’ όσα ψάχνεις
παγίδα.

Ένα πρωί κι ένα απόγευμα
αρκούν
χιλιόμετρα
κάποτε χιόνι
στη διαδρομή
θα μάθεις
αντίστροφα να μετράς.
Ομίχλη
βουνό, θάλασσα
ψέμα.
Καλοκαίρι στα νησιά
χρόνια
πριν
Βυζαντινά ξωκλήσια
χαμογελούσαν
ανταποδίδοντας
το "χαίρε".

Στο εξής
ευεργετημένη
η τραγικότητα
παρέχει αφειδώς
την ασυναρτησία
για τις δύσκολες
στιγμές.
Ανάγκη
ένα προπέτασμα καπνού...