Δειλιάζει
το θέλω
μιας στιγμής
άναρχης
δομημένης
πάνω
σε σταυρούς
από λέξεις
ψαρεμένες
ποτέ κατά τύχη
τι ειρωνεία.

Αυτό το αρχαίο
το βάσανο
της μοίρας
που σε κοιτάει
και κόβει
την κλωστή
και μετά
εκείνη
η άλλη
που σε βάζει
απ τα γόνατά της
να τραβήξεις
λαχνό.

Τζογάρεις
και δεν το ξέρεις
απλά
πολυλογείς
διασκευάζοντας
λέξεις
να τις φέρεις
στα μέτρα
του δήθεν θέλω
με το στίγμα
του αδέσποτου
μια και αδιαφέντευτο
και άναρχο
πήρε απόφαση,
ηρωική αλήθεια,
να μείνει.

Το υπέροχο
είναι
το ζενίθ
του πόνου
που οι λέξεις
με αυτογνωσία
μυστηριακή
εμβαπτίζονται
στα διεγερμένα
αγγεία
κρατώντας
κλειδί
για αέρηδες
από παραμύθια
που έγιναν
γοβάκια
σχεδόν έμμετρα.

Να περπατάς
ξυπόλητος
αν θες να δεις
πως είναι
η χοϊκότητά σου
σε ήχο πλάγιο
παραληρήματος.

Προς το παρόν
επιβάλλεται
αποχώρησης...