Λέω, να τραγουδήσω
την ανώνυμη πολιτεία της Αγάπης
εκεί που μπορεί και να σε προσμένω
ντυμένο λεμονανθια σούρουπο κόκκινο.
Θα σε κοιτώ να γράφεις
με πένα χρυσή στον ορίζοντα
κι ύστερα
ίσως πάνω στα σύννεφα κοιτώ
να ζωγραφίζεις εκκλησάκια με τρούλους γαλανούς
και σταυρούς ολόλευκους σα γλάρους στο στερέωμα.
Στα μάτια μου βασιλιάς και πρίγκιπας
ηλιογέννητος καταμεσής
μήνα δαρμένου με χιόνι
μα εσύ με χαμόγελο πεντάκτινο άστρο
τοξοβόλος των άστρων χρίστηκες.
Επακολουθώ ως γενναία αμαρτία
την απίστευτη παρουσία σου
τριχοτομούμαι ως θαύμα
πάνω στα χέρια σου κι επανακτώ την ουσία.
όσο γράφεις στο δειλινό ουρανό
βασιλεύει η ψυχή μου σαν ήλιος
κι ανατέλλω ως Έσπερος
και πιο πέρα ως Σείριος
μα στο πάθος μου επάνω σε κοιτώ
κι αστράφτω κόκκινος Αλντεμπαράν
ενώ Βέγας εσύ με τραβάς στις παλάμες σου...