Σε χρόνο νεκρό
χωρίς ουσία και δράμα
ο έρωτας σαν κοσμικό αυγό
λάμποντας θριαμβεύει
όταν εκείνος ορμά
τη σκιά της ν’ απαγάγει
Ανήμπορη η Elizabeth
δεν μπορεί να κινηθεί
μπορεί όμως τους στίχους της
οε μικροσκοπικά όνειρα
να πλέκει
κι έπειτα να τα φορά
οε αμέριμνα πουλιά

Μέσα σε ξέπνοη στιγμή
[ί ένα φιλί σφραγίδα
ην ασθενική εικόνα της
κατεδαφίζει
Ξεντύνεται
έναν λευκό διάφανο εξωσκελετό
όμοιο με αυτόν
που μεγαλόσωμη αράχνη
πίσω της αφήνει
Μικρό απολίθωμα ζωής
αδιάφορο για τον καθένα

-Δεν έχω σώμα να σου δώσω
Είπε αυτή
– Τη σκιά σου θέλω μόνον
Άγγελος θα γίνω
επ’ άπειρον να σε φυλώ
είπε αυτός

Η αχόρταγη χαράδρα
στο Άζολο
έναν αντίλαλο
κατάπιε:
«Ελισάβετ, Ξύπνα!
Το φάντασμα έφυγε και η ιστορία τελείωσε».