Ἄν ἦναι ὁ Ἔρως βασιληᾶς τοῦ κόσμου
Τὴν κόμη σου ἔχει στέμμα τὴ χρυσῆ,
Γι’ αὐτὸ ὅταν διαβαίνῃς ἀπ’ ἐμπρός μου,
ἀστράφτεις ἀπὸ δόξα περισσή.
Ἄν ἦναι ὁ Ἔρως βασιληᾶς τοῦ κόσμου
Βασίλισσά του εἶσαι Σύ.

Θεὸς ἄν ἦν’ ὁ Ἔρως, γαλανή μου,
Τὰ μάτια σου ἔχει πάρει γιὰ οὐρανό·
Γι’ αὐτὸ ἡ ματιά σου τὴν πικρὴ ζωή μου
Σὰν ὄνειρο χρυσόνει γαλανό.
Θεὸς ἄν ἦν’ ὁ Ἔρως, γαλανή μου,
Εἶσ’ ἀγγελοῦδι του ἁγνό.

Μ’ ἄν ἦναι βασιληᾶς στὰ καταχθόνια,
Τὸ στῆθος σου ἔχει ᾍδη τὸ σκληρό.
Γι’ αὐτὸ μέσ’ τὴν καρδιά μου νιώθω αἰώνια
'Σαν ἀπὸ χίλιους δαίμονες χορό.
Μ’ ἄν ἦναι βασιληᾶς στὰ καταχθόνια,
Ἄχ! Σατανᾶ του σὲ θωρῶ.