Έχουν για μένα τόσα ψέματα γραφτεί,
μυθεύματα που γέννησε η μωρία,
και θέλω τώρα, επί τροχάδην, να ειπωθεί
η αληθινά βυρώνεια ιστορία.

Εγώ ποτέ δεν αποπλάνησα καμιά
γυναίκα απ’ όσες μού `χουνε χρεώσει,
μα εμέναν αποπλάνησε η ομορφιά,
το σώμα το δικό μου έχουν αλώσει
τα πάνοπλα στη γύμνια τους κορμιά
κι έχω στον κάθε μου έρωτα πληρώσει
το τίμημα σε σάρκα και καρδιά
κι έχω απ’ αυτήν την άποψη τελειώσει.

Εγώ αποπλανήθηκα, εγώ,
η αγάπη μ’ έχει έτσι σακατέψει
και με κατάντησε έναν πλάνητα χωλό
σφραγίζοντας τη λέξη και τη σκέψη.

Έχω παντού στα πάντα τόσο ξοδευτεί,
που Βύρωνα δεν έχω μέσα μου άλλο,
δεν έχω άλλη κακία ή αρετή,
δεν έχω άλλη πείνα στον καβάλο·
δεν έχω τίποτα, δεν έχω άλλη ορμή
μετ’ από των ερώτων μου τον σάλο
και τώρα, αφού τα πάντα έχω γευτεί,
κάθε ίμερο μικρό μα και μεγάλο,

ζητώ το κάτι, εκείνο που θα `ρθεί
δριμύ και τρυφερό να με χαλάσει,
αν κάτι υπάρχει ακόμα στη ζωή,
αν βρίσκεται σε αυτήν εδώ την πλάση,
γιατί για πάντα πλέον έχω ξοδευτεί
κι από τον κόσμο αυτόν έχω αδειάσει.