Την πληρώνεις την νοικοκυροσύνη σου
για να είναι απούσα.
Όπως πληρώνεις και τον ελεύθερο χρόνο σου
για να είναι παρών.
Όπως πληρώνεις και τα αφελή όνειρά σου
Ακριβά .

Όταν ήσουν μικρή κυνηγούσες πεταλούδες,
σου θύμισε μια ηλικιωμένη θεία.
Τώρα πια μόνον οι περιστασιακοί πόθοι
πετούν γύρω σου
και δεν είναι καν έγχρωμοι.

Πες μου τι προτιμάς και θα στο σχεδιάσω.
Τρίγωνο ;
Τετράγωνο ;
Ρόμβο ;
To σχήμα της ημέρας το δίνω εγώ.
Έπειτα απομακρύνομαι για να παρατηρήσω
από τη σωστή απόσταση
τον πίνακα
με το δημιούργημα – ανοσιούργημα.

Λατρεύεις τη λοξοδρόμηση.
Ασχολείσαι με οτιδήποτε άλλο
εκτός από το πρόβλημα.
Έτσι δεν το λύνεις, αλλά το συντηρείς.
Αφού το ξέρεις οι πορείες είναι προδιαγραμμένες,
όπως οι ρίγες στο πουκάμισο που φοράς.

Πόσο θα ήθελα να είχα μια απλοϊκή σκέψη
λιγότερο χαοτική
λιγότερο περίπλοκη
και περισσότερο νορμάλ.
Αλλά ποιος μπορεί να μου εξηγήσει
τι είναι «normalite'» ;
Μήπως εσείς κυρία μου ;

Είναι αλήθεια τόσο δύσκολη
η άρθρωση του σ’ αγαπώ
ειδικά όταν δεν μπορείς
να πεις το ρο .

Στο κολιέ τα αληθινά μαργαριτάρια κροταλίζουν
τις καλοκαιρινές σου επιθυμίες σε συμπύκνωση.
Όταν έσπασε ο κρίκος χύθηκαν στο πάτωμα.
Για άλλη μια φορά δεν πρόλαβαν να λάμψουν.

Μόνον ο ήλιος στέκεται σιωπηλός συνεργός
στην ερωτική συνομωσία.
Νιώθεις να σε παρακολουθούν.
Πίσω από τις πυκνές φυλλωσιές των παθιασμένων συνειρμών
κρύβονται οι υποκριτικοί καθωσπρεπισμοί
όλα τα ζευγάρια μάτια
που ορμούν να κατασπαράξουν τις μικρές σου αλήθειες.
Και καθώς η ανησυχία οδηγεί στην τελική έκρηξη
η παρόρμηση παραμονεύει χαιρέκακα να δει
την αυτοκαταστροφή να θριαμβεύει.

Ως γνήσιο πειθήνιο όν
με βήμα υπνωτισμένου αερικού
ακολουθούσες μια ζωή το σκοπό
του μαγικού αυλού.
Περνούσες
αόρατη
απαρατήρητη
φιγούρα αλαφροΐσκιωτη
στεφανωμένη με τις περισπωμένες
αλυσιδωτών ψευδαισθήσεων.

Όταν γυρεύεις την αιτία της φυγής
σκοντάφτεις πάντα πάνω στο φόβο
τον αμετανόητο εργένη.

Γιατί επιμένεις να σκαλίζεις;
Οι ανασκαφές σου στις μαθητικές μνήμες
δε θα φέρουν στο φως τίποτα άλλο
παρά μόνον την εξάρθρωση της τάξης
το τετράγωνο της υποτείνουσας
και τη ρίζα του 144.

Όλο εκείνο το πράσινο
στο χρώμα της σκοτωμένης κάμπιας
σπαταλημένο στους τοίχους του σχολείου
που σέρβιρε με απόλυτη συνέπεια και πειθαρχία
τότε:
κενές σελίδες
κενές γνώσεις
τώρα:
κενά μνήμης

ίσως γιατί πράσινο είναι το χρώμα της χολής
και πράσινο της μούχλας.

Κοιτάς βαθιά στα μάτια
και εκλιπαρείς για επιβράβευση και αποδοχή.
Πότε επιτέλους θα παραδεχτείς ότι μεγάλωσες.
Το κλάμα σου δεν πείθει κανέναν ακροατή
γιατί απλούστατα ακροατήριο πλέον δεν υπάρχει.
Όμως τα ντουβάρια δεν παραλείπουν
να σου επιστρέφουν
με κάθε υπευθυνότητα
πνιχτό τον αντίλαλο σου.

Ήταν ανυποψίαστοι όταν συναντήθηκαν
ο κύριος Simplicity και η κυρία Complexity.
Πορεύτηκαν σε μια επίπεδη διαδρομή,
όπου ο κύριος Simplicity
δεν καταλάβαινε την κυρία Complexity
και η κυρία Complexity υπέφερε
από τον αγαθό και προβλέψιμο κύριο Simplicity.

Το πόρισμα του ειδικού έλεγε:
«Ο πολύπλοκος είναι συγκεκριμένος.
Ο απλοϊκός είναι αυθόρμητος και φυσικός »,
Εσύ πρόσθεσες:
«αλλά πάνω από όλα ανθεκτικός».

Τουλάχιστον έμαθες έστω και αργά
ότι η ομορφιά βρίσκεται εκεί
που βασιλεύει η ατέλεια
και η ευτυχία
εκεί όπου απουσιάζει
η πολυπλοκότητα.