Παιχνίδια μας έπαιξε ο μικρός αχινός
εκείνο το μακρόσυρτο καλοκαίρι.
Πρωτεϊκός, αμφίθυμος
πλήγωνε την πατούσα μου τα πρωινά
και σου `κλεινε το μάτι
άστοργα για να μπήξεις
το σίδερο στη σάρκα μου
και να ελευθερώσεις τον μαύρο ξενιστή.
Τα απογεύματα αντλούσε
από τον ήλιο που όργωνε
με νύχια φωτεινά τη ράχη του βουνού
προτού χυθεί ρευστός στον Παγασητικό.
Άνθιζε το κοράλλι στους μηρούς
βουτούσες χλωρό να το κερδίσεις,
να αγκυλώσεις με την αρμύρα του τη γλώσσα.
Το βράδυ πάνω στο κρεβάτι μας
κάρφωνε το στόμα μου, τη γυρισμένη πλάτη σου
να γκρεμίσουν τα οχυρώματα,
για να βρεθούν τα σώματά μας,
σ’ ένα σπασμό συντριπτικό
που θα διέλυε τα καύκαλα των λέξεων
και θα `δινε ένα άλλο νόημα στον έρωτα.