Παρών ο χρόνος όλος· στη στιγμή σου εκβάλλει·
κρουστός πυκνώνει ο χώρος στο σημείο αυτό·
η πυρκαγιά αναστοχάζεται τη σπίθα,
τ’ αεικίνητο ρηθέν το ακίνητο βουβό.

Θρησκεύεται ξανά· πιστεύει πλέρια η σάρκα,
λάμπει ακιβδήλευτη στερνή φορά η ορμή,
χέρι ευλαβές ο ανευλαβής – και σε διαβάζω,
κορμί του ονείρου, συλλαβή τη συλλαβή.

Τώρα αντίκρυ σου λυγίζω και σωπαίνω,
τώρα κοντά σου χαμηλώνω και πονώ·
στην αγκαλιά σου αφήνω το κορμί της Μοίρας
και στο φιλί σου του Καιρού τον λυτρωμό.