Το χαμόγελο
έδειξε στο σχήμα του
διπλό εαυτό-
πρόσχαρο παιχνίδισμα
σκέρτσο του φωτός,
για το μάτι, μα στο νου
κρύο αστείο-
επικάλυψης πνυγηρής
κι αβάσταχτης σκίασης...

...Μα την πλάτη μου,
που `φευγε να προκάμει-
πρόφταιναν τα χείλη σου.
Κι η ανάσα μου,
ένιωθα πίσω να `ναι-
κολλημένη στο τζάμι.