Ύστερα, εσύ, χαριτωμένη,
Εσύ, που οι πιο γοητευτικές χαρές άφωνα σ’ έχουν
Υπερπηδήσει . Οι φούντες σου, ίσως να `ναι ευτυχείς για σένα – , ίσως επάνω
από τα νεανικά, τα τεντωμένα στήθη σου, το πράσινο μεταλλικό μετάξι
να νιώθει κακομαθημένον άπειρα και τίποτα να μη στερείται .
Ω! εσύ , πάντα μ’ ένα άλλο τρόπο στης ισορροπίας τις ζυγαριές, που όλες τρεκλίζουν,
απιθωμένη , οπώρα απ’ της αταραξίας την αγορά,
που φαίνεσαι ανάμεσα απ’ τους ώμους .Πού , αχ, πού να `ναι ο τόπος – τον έχω μέσα στην καρδιά μου – ,
που ακόμα ήταν μακριά απ’ το να ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ακόμα κι ο ένας
ν’ αποσπαστεί απ’ τον άλλον, όπως ζωα που βατεύονται, κακοζευγαρωμένα ·
που `ναι βαριά τα βάρη ακόμη · που, ακόμη από το μάταιο στροβίλισμα τους,
το προκλημένο από τις βακτηρίες, στριφογυρίζουν οι στεφάνες.Και ξάφνου, στο κουραστικό Πουθενά τούτο,
Ξάφνου η θέση η ανείπωτη, όπου το καθάριο
Ελάχιστο, ακατανόητα μεταμορφώνεται : σ’ εκείνο το άδειο .
Πολύ πηδά, όπου ο πολυθέσιος λογαριασμός , χωρίς ψηφία διαλύεται.Πλατείες ! Ω ! πλατεία του Παρισιού, απέραντη σκηνή θεάτρου ,
όπου η Madame Lamort, η μοδίστρα,
τους ανήσυχους δρόμους της γης, ατέλειωτες κορδέλες θηλιάζει και τυλίγει
κι επινοεί μ’ αυτές νέας μόδας φιόγκους, κυψελικές πτυχώσεις και κονκάρδες,
άνθη και τεχνητούς καρπούς – , όλα ψευτοβαμμένα , – για τα φτηνά χειμερινά καπέλα του Πεπρωμένου.