Άννα,
Φρόντιζε για μένα,
Χτένισε μου τα μαλλιά με τα λεπτά σου δάχτυλα,
Γιατί έχω γράψει έναν ύμνο για σένα.
Έλα, για τελευταία φορά να με λούσεις.
Και αγάπη μου…. Συγχώρεσέ με,
Όπως συγχωράς τη βροχή που ρίχνει τα φύλλα στη γη.
Στο συρτάρι υπάρχει ένα τετράδιο,
Άνοιξε το στην τελευταία σελίδα και διάβασε το από μέσα σου…
Δέξου το σαν δώρο.
Και μετά πες μου αν κάτι της λείπει,
για να είναι τέλειο.

Άννα…,
Στο πιάτο , ένα μήλο περιμένει να κοπεί.
Απόλαυσε το εσύ !
Στο βάζο , το λουλούδι διψά για νερό. Πότισε το εσύ!
Το άσπρο φουλάρι, που έχει δυο εποχές να φορεθεί,
φόρεσε το εσύ!
Και τώρα άνοιξε το παράθυρο αγάπη μου,
Να γευτώ τη μελωδία του δάσους , που γυμνώνεται αυτή την εποχή.
Αχ, στο κεφάλι μου υπάρχει μονό η σιωπή.

Αισθάνεσαι το παλμό του αέρα;
Είναι του θεού η αναπνοή.
Το πρόσωπο σου, είναι η παρομοίωση Του!
Ήμουν χαμένος χωρίς εσένα, Άννα.
Δυστυχισμένος και σιωπηλός.

Άννα….
Ο σκύλος θρηνεί.
Διαισθάνεται την αποδημία της ψυχής.
Μα τι υπάρχει πέρα από το δάσος Άννα…;