Στο σκοτάδι κρύβω την ουσία μου

κι εκεί ψάχνω τις νύχτες να δω αν ζει

μακριά απ’ τα βλέμματα ψάχνω

στα φρύγανα τα ταπεινά

που περιφρόνησαν

του σκοταδιού είναι η ουσία μου

κάποτε σε σώμα θολωτό

την περιφέρω –

είμαι όμορφη

δοσμένη στην κυοφορία των σπλάχνων μου –

ο κόσμος μόνο τότε με αντιλαμβάνεται :

με μια παράξενη ευγένεια

θέσεις μου παραχωρεί στα λεωφορεία

την άλλη στιγμή γίνομαι τροφός

μα ευτυχώς που η καθημερινότητα

κρύβει την αγιοσύνη μου

όσοι τρυπήσαν την κοιλιά μου

βρήκαν το θάνατο

κι όσοι τα βάθη μου γευτήκαν

εκείνο ποθούν

δεν έχει σκάλα το κορμί μου –

δεν ανεβοκατεβαίνει κανείς κατά βούληση `

στις στέρνες μου πίνουν τα περιστέρια

στα νερά σκεπασμένοι καθρεφτίζονται

οι αρσενικοί που μ’ αγάπησαν

αιώνιοι

πιο πολύ και από το θεό.