Άνεμοι χτενισμένοι από κοκοφοίνικες
γδαρμένοι από αγκάθια
με κοριτσίστικα τραγούδια μεθυσμένοι
κολυμπούν στα υψίπεδα φεγγαρόφωτα
βράδια του εφήμερου νόστου,
ξανοίχτηκαν στα βαθιά
σήματα του αγνώστου
για πάντα χαμένου βυθού.

Μια αμαξοστοιχία βιομηχανικών ονείρων
γεμάτα ιπτάμενους ίσκιους
και άλλα οικεία δέη που σβήνουν
τις προσωπικές ιστορίες
αφήνοντας μόνο τη μεγάλη ιστορία
που μας ενώνει ίσως όλους,
είναι τόσο ανυπόφορη, σχεδόν όσο
το τρίξιμο της αιώρας
στην Καραϊβική ραστώνη
ναρκωμένων προφητών, αιωρουμένων
από τον ένα τροπικό στον άλλο.

Αν αποδέχεσαι ό,τι είσαι
αποδέχεσαι ότι είσαι,
το ηφαίστειο γίνεται νησί,
το σκας σαν κίτρινη πεταλούδα
μέσα από το σκοτάδι που αναλύεται
σε καπνούς κι αναθυμιάσεις
στη μεσόγειο τελετή,
εκεί που υπάρχουν μόνο τα πάντα
κι ούτε ένα φωτάκι παραπάνω
που θα ενοχλούσε ίσως
την αστεροειδή
πανδαισία των βλεμμάτων.