Εἶν’ ἄγρια νύχτα· οἱ ἄνεμοι ἀντιπαλεύουν·
χιονίζει, βρέχει, ἀστράφτει καὶ βροντάει·
πέρα `ς αὐτοὺς ποῦ τώρα ταξειδεύουν
μὲ θλίψη καὶ λαχτάρα ὁ νοῦς μου πάει.

Ἄχ! καὶ τοὺς ἄλλους κλαίω, ποῦ δὲ σαλεύουν,
τί μέσα ἡ γῆ τὸ σῶμα τους βαστάει,
καὶ ὡς μάτια σπλαχνικὰ τ’ ἄστρα γυρεύουν,
σὰν ἔρμη νύχτα ὁλόγυρα βογγάει.

Ξάστερα ὀμπρός μου ἡ φαντασία τους βάνει,
κ’ ἐνῷ θωράω ποῦ στ’ ἅγιο τους κρεβάτι
περνᾷ ἡ βροχὴ καὶ κρύα πλημμύρα κάνει,

μὲς τὸ ζεστό μου ὁλόκλειστο δωμάτι,
ὅπου θυμὸς ἄγριου καιροῦ δὲ φτάνει,
μοῦ φαίνεται ἁμαρτία νὰ κλείσω μάτι.