Απεγνωσμένη προσπάθεια βουβά κοιτάει
Συνηθισμένη απουσία μένει όπου πάει
Ψυχρή αποξένωση σπάει καθρέφτες
Καθώς πρέπει κύριοι γίνονται κλέφτες.

Διαλυμένος εφιάλτης τα κομμάτια μου μαζεύει
Κάποιο όνειρο μισό απ’ τον ύπνο δραπετεύει
Διάφανο, αλμυρό νερό ψάχνει άδεια θάλασσα
Τι μου είχες δώσει που να μη στο χάλασα;

Απέραντη η μοναξιά που μέσα μου χωράει
Αφόρητο αδιέξοδο μέσα μου τριγυρνάει
Άσπονδη φιλενάδα μου βαφτίζεται η λύπη
Όπου ρίξω το βλέμμα μου, παντού κάτι μου λείπει

Όμορφο νεογέννητο κάποια ζωή μαθαίνει
Μια τύψη στο ξημέρωμα θλιμμένη αργοπεθαίνει
Όταν βρίσκω τα δύσκολα, όσα θέλεις σου τάζω
Κι ας μην το παίρνεις είδηση πως κάθε μέρα αλλάζω.

Γλυκό απαγορευμένο κάθομαι κι αποδέχομαι
Στα πόδια μου γερά μαθαίνω πια να στέκομαι
Στην πλάτη της ζωής τα όνειρά μου φόρτωσα
Κι ένα βράδυ σε μια βιτρίνα τα όνειρά μου σκότωσα.