Τοῦ προσώπου σου τὰ κάλλη
νὰ μοῦ σβήσῃ ἀπὸ τὸ νοῦ
ὀμορφιὰ δὲ βρίσκετ’ ἄλλη
εἰς τὴν πλάση τοῦ Θεοῦ.

Τρέμει, ἀλήθεια, τὸν Ἀπρίλη
ἡ καρδιά μου ἀπὸ χαρά,
ὅταν βλέπω ἕνα γιοφύλλι,
ἕνα ρόδο, μιὰ μοσκιά.

Βρίσκω, ναί, θλιμμένη χάρη
κ’ ἕνα μάγεμα κρυφὸ
εἰς τὸ κάτασπρο φεγγάρι,
στὸν ὡραῖον αὐγερινό.

Μόν, ἀγάπη μου, στοχάσου
ποῦ μοῦ δείχνει ὁ λογισμὸς
ἕναν ἴσκιο τσ’ ὀμορφιᾶς σου
στὰ λουλούδια καὶ στὸ φῶς.