Προϋπάρχει ἡ γυναίκα ποὺ ἀγαπάω
ἀλλὰ τώρα φανερώνεται
καὶ διαβαίνει τὴν ὥρα
ἀφηρημένη στὸν ἔρωτα
ἀνάλαφρα λυτρωμένη
ἀπὸ μιὰν ἀόριστη ἁμαρτία·
σὲ μιὰν ἀμίλητη ὀπτασία
τὸ βλέμμα της διάγει τὸ διάστημα
τὸ ἴδιο της σῶμα λειώνει,
κι αὐτὴ πεθαίνει
στὰ χείλη μου ἀκουμπισμένη
χαμένη στοὺς κόρφους της
στὶς ἀπαλάμες μου.