Νιώθω μια σύγχυση ως προς τις καταστάσεις
ακριβώς όπως
αρμόζει σε όντα ατελή και πληγωμένα να υπάρχω
Άλλη εξήγηση δεν έχω να μου δώσω
Ακριβώς έτσι να υπάρχω
μες στην αμφιθυμία αυτού του κόσμου
με οργή συχνά
συχνά με αδιαφορία
Και να κοιμάμαι σε στρώμα ανήσυχο με όνειρα εφιάλτες
αφού έτσι στρώσαμε εδώ και χιλιετίες
Κι αν μια σταγόνα πόνου ακόμα αντέχει
ακριβώς τόσο λίγη όσο ένα δάκρυ
κι αυτό παρήγορο είναι στην παρούσα συγκυρία
Γι’ αυτό το ελάχιστο ευαισθησίας
μπορεί να μοιάζω με άνθρωπο ακόμα.