Εξημερωμένη η ακτή
υπερασπίζεται το τέλος της.
Στην επιδερμίδα της γης,
ν’ αφουγκραστεί την καρδιά της.
Κάποτε βυθισμένη
ανέτειλε
απ’ τον βρυχηθμό των σπλάχνων της.

Τέλος και αρχή
σμίγουν ξανά και ξανά
ασκώντας το βέλος του χρόνου
στην πρύμνη του καϊκιού
τα βράδια που το φεγγάρι κρύβεται πίσω απ’ το βουνό
με κατακόρυφη γρήγορη κίνηση.