Ω χιονισμένες πόλεις τον Απρίλη Πετρούπολη, Αικατερίνμπουργκ,
Στάλινγκραντ.
Ο ουρανός μαυρίζει και το χιόνι στροβιλίζεται σαν σκόνη στον αέρα.
Ανάβει μαύρη φλόγα στο κερί του πένθους.
Στον δρόμο σκοτωμένοι πολίτες σηκώνονται, μπαίνουν απ’ τα
παράθυρα και συλλαβίζουν
την αιωνιότητα. Το πρόσωπό τους κολλά στο πρόσωπό μας.
Πού είναι η άγρια σιωπή της στέπας, η θλίψη του βουνού;
Πού ο ήλιος που σαν βέλος μας τρυπά το στήθος κι είναι θάνατος;
Πού είναι εκείνος που στο δείπνο του μοίρασε το ψωμί, την αμαρτία,
την άφεση;
Στις πόλεις τον Απρίλη, μέσα σε εμβατήρια και πυροβολισμούς,
καταλαβαίνουμε τι αξία έχουν τα ποιήματα.
Αφήνουμε τα τελευταία μας άνθη επάνω στους τάφους των δοξασμένων ποιητών,
θυμόμαστε τα λόγια τους και την παρήγορη απελπισία της φωνής τους.
Στρέφουμε το κεφάλι προς το πιο φωτεινό σύννεφο
για να μας ζεστάνει το πρόσωπο.