H αιώνια νεότης
συντρίβει τα εγκόσμια είδωλα της.

Λασιόκωφος πάλαι ποτέ νεανίσκος
στις νουθεσίες των γερόντων
τριακοντούτης ήδη εποχούμενος σε μερσεντές
ενήμερος περί τα πολιτικά
μέχρι τίνος φανατικός
κοσμικός και αρκούντως φιλότεχνος.

Αλλά οι νύχτες του
έχουν πια γεμίσει εφιάλτες
όχι γιατί δεν τον αφήνουν να ησυχάσει
του Μιλτιάδη τα τρόπαια
παρήλθoν, φευ, οι χρόνοι εκείνοι
αλλά γιατί το είδε με τα μάτια του
κι ας παριστάνει τον τυφλό
τ άκουσε με τ’ αυτιά του
κι ας προσποιείται ότι κωφεύει
«πολλά μεν εκ θαλάσσης
πολλά δ’ εκ χέρσου κακά»
όπως λέει το φάσμα του νεκρού βασιλιά
στους Πέρσες του Αισχύλου.

Κι αυτός;
-ω εμή νεότης και άνοια
σ’ εμέσματα ναυαγούν το λυκαυγές
τα οράματα και τα εξαίσια πάθη'
ρίχνει μια γρήγορη
δήθεν ανέμελη ματιά στο καθρεφτάκι
πασχίζοντας μ’ ένα χαμόγελο
να εξορκίσει κάποια σκιά
που ήδη αυλακώνει απειλητικά το μέτωπό του
κι αλλάζει αυτόματα ταχύτητα
τρέχοντας στις ερημιές της εθνικής
στην παραλιακή λεωφόρο
και στα εκκωφαντικά μπαρ του λιμανιού
τρέχοντας μάταια ν’ απομακρύνει τα σαράντα του
προς τα οποία οδεύει ανυπερθέτως ώρα την ώρα.