Ανέγνωρος μέχρι τα χείλη.
Γνώριμος μέχρι την ψυχή.
Στις παλάμες μου ο παλμός σου.
Το τραγούδι του αίματος.
Στις οδύνες, ο τυμπανιστής έρωτας σημαίνει.
Ίπταται η θέληση.
Τα γέρικα φαντάσματα των άλλων σωμάτων,
απλώνουν τα χέρια διψασμένα για σκοτάδια.
Ραγισματιές της ύλης αφήνουν το φως να πλημμυρίσει την τρεμάμενη νύχτα.
Στις οδύνες, αλλότριες ψυχές, δαιμονισμένες,
μασούν πίσω από τα δόντια λέξεις ιερές.
Τις ανεμικές ώρες της σιωπής, στα μαλλιά σου φωλιάζουν πουλιά.
Στέκονται υπνωτισμένα πάνω στα δάχτυλά μου, στις βέργες της αγάπης.
Στις οδύνες, αλλότριες σκιές πλημμυρίζουν την κάμαρα.
Κλωστές τα βλέμματα που σπάνε στη μεγαλύτερη έντασή τους.
Κι ύστερα πάλι…
τις ανεμικές ώρες της καταβύθισης, στο στήθος σου απλώνονται αστέρια.
Ύπνος αργυρήλατος βαραίνει τα βλέφαρά μας.
Για να μπορώ να σε κοιτάζω,
κομματιασμένα τάματα τον σκορπίζω στα απλωμένα χέρια.
Κατεβάζω μία- μία τις σκιές από τους τοίχους,
να μην ακούγονται οι κραυγές τους.
Φιλί νανούρισμα μονάχα να σε ταξιδεύει απ’ το σκοτάδι στο φως.