Τότε ήταν η εποχή των Ελλήνων
που ταξίδευαν στη στεριά τα τοπία του πόντου,
ορειβατώντας κάτισχνοι σαν ένθεοι ερημίτες,
μνήμες φέροντες και φαντάσματα στις ποδιές τους.

Τότε ήταν που η γρια-Σουλτάνα
έπλενε κάθε μέρα στην αυλή
τα ρούχα της καταστροφής
κι άδειαζε στις τσουκνίδες τ’ απονέρια,
όπου λίγο μετά ανάβλυζαν πομφόλυγες αίματος.

Ώσπου ήρθε στον ύπνο της η πεθαμένη
ντυμένη πορφύρα και στέμμα.

Κυρία, είπε,
κόρη της Άννας της Ανατολής και του αρκουδιάρη,
εκεί όπου ρίχνεις της πλύσης τα νερά και τα σαπούνια
βρίσκεται μαζεμένο το αίμα του πνιγμού
και των δαχτύλων του φονιά το βάθεμα.
Λίγη κανέλλα με λεμόνι ή παγωμένο τσάι πότισέ με,
όπως τη μέρα εκείνη στην πατρίδα,
που τα μαλλιά μου έκοψες
να ξεβασκάνεις τον γιο σου,
πυρώνοντάς τα στο καρβουνάκι του θυμιατού,
και με χαμόμηλο δρόσισες το χώμα,
σπένδοντας στους νεκρούς.
Τούτος ο τόπος της ταφής ήρθε μαζί σου,
ακολουθώντας το άνοιγμα της γης,
Ρώμη, Ελλήσποντο και τώρα εδώ,
στις παρυφές των ηπείρων.

Τότε ήταν που η γρια-Σουλτάνα
–νύχτα, με το φεγγάρι στο σημείο του φόβου–,
στα δόντια σφίγγοντας μαύρου κόκορα φτερό,
έμπηξε δεκατρείς φορές το φτυάρι,
τ’ όνομα ιχνηλατώντας και το στόμα
Αμαλασούνθης Βασιλίσσης θύματος φθόνου,
ξεθάβοντας το διάδημα πρώτα και μετά
τον αρραβώνα του γιου της Δημητράκη,
που πήγε δεκαοχτώ χρονώ
από άλυτο μάτι.