Πρώτα την ύλη, αρχέγονη.

Φωτιά, νερό, αέρα, χώμα.

Ύστερα κορμί, όχι όμως οποιοδήποτε.

Προσοχή στον πόνο.

Ένα κουταλάκι την ημέρα αρκεί.

Αλάτι ας έχει άφθονο,

αλυκή από χρόνο νεκρό.

Πολύ πικρό, δεν πρέπει νάναι

ούτε όμως και πολύ ζαχαρωμένο

από σιρόπι ψευδαισθήσεων.

Καλύτερα γλυκόπικρο,

σαν επαφή που έμεινε ανέπαφη,

σαν όνειρο που έπαψε να ονειρεύεται,

σαν ένα κορμί που αστραπιαία

συνάντησες σε ξέστρωτο κρεβάτι,

ενώ το μόνο που ήθελες

ήταν το χάδι στα μαλλιά.

Ύστερα το καίμε

σε δυνατή φωτιά,

ενώ συγχρόνως προσποιούμαστε πως ζούμε

(στο μεταξύ η ψυχή είναι ακόμα ζωντανή

και σπαρταράει στο βραστό νερό)

και κάπου σ’ ένα σύμπαν μακρινό

ένα μικρό παιδί

κοιτάζει έξω από το τζάμι τις νιφάδες

που το χωρίζουν απ’ τον κόσμο.

Και τότε ξαφνικά και μαγικά,

η σάρκα μετατρέπεται σε ποίημα.