Πήγαμε οι δυο μας ν’ αγοράσουμε κλουβί.
Συζητούσαμε το μέγεθος: Μεγάλο ή μικρό;
Και τέτοια.
Μετατοπίστηκε η συζήτηση στα έγκλειστα πτηνά.
(Ο πωλητής φάνηκε γνώστης καλός της φυλακίσεως πετούμενων.)
Αλλά είχαμε εκεί και ποιητή: Εμένα, και γι’ αυτό
πήρα τον λόγο κι είπα:
«Είναι όπως… σαν… με τα λουλούδια. Αν
κάποια στιγμή απογειωθούν αιφνίδια από το χώμα,
αλλά ξεχάσουνε τις ρίζες τους στη γη,
θα γυρίσουν να τις ξανασυναντήσουν ή
θ’ αφεθούν να μαραθούν πάνω σε πτήση ευφορική;
Περίπλοκο θέμα, βλέπετε, η ελευθερία των όντων…»
Τότε κουράστηκα να μιλώ συμβολικά (κι ανόητα)
και άφησα κάτω τον λόγο που είχα πάρει.
Ήταν κι η μέρα τσίλικη, ο ήλιος
χρύσωνε τις ουρές των παραδίπλα τσιντσιλά,
κι οι ουρές τους ευτυχούσαν.
Γυρνώ λοιπόν και λέω του πωλητή: Α ναι,
λέμε να πάρουμε αυτό, που είναι και μεγάλο.
Να `χει χώρο να ευτυχεί καλύτερα. Να μην ευτυχεί σε δόσεις.
Πρωί πρωί ήρθε στη βεράντα μας ένα παπαγαλάκι αλήτης
– θα αναζητούσε το κλουβί που είχε χάσει.
Το βάλαμε στο σπίτι μας, σφαλίσαμε παράθυρα
κι ήρθαμε γρήγορα εδώ να του ψωνίσουμε κλουβί: Μέσα του να μπει,
Να το κοιτούμε και οι δυο απ’ τον καναπέ με τα κεφάλια μας,
Να μας κοιτάει και αυτό με το δικό του:

Τρεις λερναίες ύδρες.