Ο αρχιστράτηγος με το γνωστό καπέλο ταΐζει
τα γουρούνια. Εγώ κρυμμένη σε μια παλιά
συνοικία, χωρίς τρόμο απεκδύομαι τις
εκφράσεις μου. Σπίτια και διαθέσιμα δωμάτια
για κάθε λογής επισκεπτήρια κατέρρευσαν

την οικοδομή. Συντρίμμια διασχίζουν το χάος και
αναδιπλώνεται. Εκείνη η κόκκινη κορδέλα στοιχειώνει
σαν ήλιος τα μαλλιά μου. Πώς να ανεμίσω μαζί της
ψηλά στις κορυφές; Πώς ενώ φεγγοβολά γύρω τριγύρω
η αντανάκλαση; Τα λάφυρα απ’ τα όνειρα τρυπάνε
τις τσέπες μου, ρημάζουν τις ζωοτροφές. Τώρα για τη
σχεδία που θα μας σώσει ήτανε μια παρηγοριά της
φτηνής ώρας. Κι όταν μες στα χαλάσματα ανθίσει
η παπαρούνα, έλα να μου χαμογελάσεις.