Έχει κοινά με τον δικό μας τον Ορέστη.
Κι οι δυο τους ζήσανε σε βλοσυρά ποιήματα,
τότε που τα παλάτια
ήταν το σκηνικό ανθρώπινων παθών
κι ο θόρυβος του γύρω κόσμου
ήταν μονάχα μακρινή υπόκρουση.
Και των δυονών σκοτώσαν τον πατέρα
κι ευθύς οι προηγούμενες γενιές
που ήπιαν αίμα,
τους άπλωσαν τα σαρκοβόρα χέρια τους.
Τους τσάκισε ο φόρος του αίματος,
το άλλο όνομα των φόνων.
Ο ένας καμωνόταν τον τρελό,
μπορεί και να `ταν·
ο άλλος ήταν και δεν ήταν·
κανείς δεν παίζει με την τρέλα,
σαν την επικαλείσαι, σου κολλάει.
Κι οι δυο τους βλέπανε φαντάσματα,
τον εαυτό τους μ’ άλλη όψη,
όπου μπερδεύεται ο αδικητής με τον αδικημένο,
όπως συμβαίνει στα κακά τα όνειρα.
Κι οι δυο με μια χλομή χαμένη νιότη,
όπως το θέλησαν οι κραταιοί δημιουργοί τους.
Μόνο που του Δανού το τέλος πιο αιώνιο,
γιατί δεν έζησε, μα πέθανε μ’ αυτήν τη νιότη.