Ο κόσμος δε σταματούσε ποτέ.
Περνούσε πλάι μου τυλιγμένος σ’ αόρατα μάτια.
και πριν προλάβω να γίνω αντιληπτή.
Κάτι ξεχώριζε ανάμεσα στο λάθος.

Ήσουν εκεί,
κοιτούσες το φως από μέσα και απ’ το πλάι
και ήμουν εδώ,
μ’ ένα τέταρτο της σκιάς προσευχές,
μ’ ένα νύχι της αγάπης κορδέλες,
διψασμένη να φτάσω στο σημείο,
όπου κοιμούνται τα πάντα.

Πες μου,
αν γίνω αετός
θα αποχτήσω κάποιο νόημα;