Όπως τ’ αγρίμια κοιτάζονται, αναμετριούνται πριν

εξοντωθούν,

όπως τα λουλούδια

κλείνουν, έντρομα, τ’ ανθόφυλλά τους στο άγνωστο

έντομο,

με δέχτηκες περίφοβη, συγκρατημένη,

αποφεύγοντας

το κυνήγι των χεριών μου, που αχόρταγα ζητούσαν

να σπείρουν επάνω σου τ’ άνθη της μοναξιάς μου.