Το καλοκαίρι πέρασε, μα ίχνη άφησε
στο χάρτη της ψυχής μας.
Χρώμα άλικο η ένταση χαράζει και διηγείται.
Με γαλανό η γαλήνη μας πλέκει το ουράνιο νήμα.
Η πεταλούδα αθόρυβα κρυστάλλινο χαμόγελο φέρει
στα εύθραυστα πολύχρωμα φτερά της.
Τόσο απαλά να μην χαθεί, μη πέσει να μη σπάσει...
Μικρό αηδόνι γλυκόλαλο,
μνήμες, στιγμές υμνεί και τραγουδάει.
Σταγόνες φιλιά απ’ τα κύματα έφερε ο θαλασσοαέρας...
Στάλες που έχουν τη δροσιά, μα αφήνουν μια αρμύρα...
Πόσο στ’ αλήθεια μοιάζουνε; Ολόιδιες με δάκρυ!
Σε μια σπηλιά απρόσιτη έκρυψα μια ελπίδα.
Να μην τη φθείρει η διάψευση,
να μην την κλέψει ο χρόνος...
Όταν θα έρθει ο καιρός τ’ όνειρο θ’ αρματώσω
να χω τον χάρτη μπούσουλα να πάω να τη πάρω!
Είναι νωρίς, έχω καιρό!
Μήπως πολύ έχω αργήσει;