Έξω απ’ το παράθυρό μου στέγες με χιόνια
μια γκρίζα πολιτεία
κι ο θαμπός τρούλος της εκκλησιάς.

Άγγελοι στην κάμαρά μου τραγουδούν.

Κανένας δεν κυκλοφορεί στο χιονισμένο αυλόγυρο.
Φοβούνται οι άνθρωποι τα χιόνια;
Κι ωστόσο κάποιες μνήμες προφταίνουν
ν’ αμαρτήσουν την καρδιά μου
που επιμένει να κρατεί
στα χέρια της τη λευκότητα χιονιού.

Ήλιος πουθενά.

Πώς τσούζουνε τα μάτια μου απ’ τη λάμψη;

Τα τζάμια μας είναι θολά.

Εγώ γράφω απάνω τους τ’ όνομά σου
κι εκείνο φέγγει... φέγγει... φέγγει...