Μὰ τὸν Ἀπόλλωνα,
θ’ ἀποφασίσω
μία γλῶσσα βάρβαρη
να ξωστρακίσω.

Ποῦ τὴν ἀκάθαρτη
γυμνή της χάρη
ποτὲ δὲν ἔπλυνε
στὸ καλαμάρι.

Ποιος τὴν ἐσπούδαξε,
δίχως νὰ μάθῃ
ποὖναι στὴ φτώχεια της
γιομάτη λάθη;

Ποιος; ὦ Λογιώτατοι,
θὰ παραβάλῃ
τούτη τὴ δύστυχη
μ’ αὐτὴ τὴν ἄλλη,

ποῦ ξεπετάχτηκε
ἀπὸ τὰ θεῖα
σοφά σας καύκαλα,
μὲ πανοπλία;

Γλῶσσα, ποῦ ἡ λέξη της
πότε εἶναι ξένη,
καὶ πότε τούρκικα
μουνουχισμένη·

πὤχει ἐλαττώματα
τόσα καὶ τόσα,
τὸ λέω μὲ θλίψη μου,
δὲν εἶναι γλῶσσα.

Ναί! - στὴ μελέτη της
κάθου κ’ ἐργάσου,
μὲ δίχως πρόληψαις,
μὲ τὰ σωστά σου·

στὸ νοῦ θησαύριζε
λόγια καὶ τρόπους·
γράφε· κατάβαλε
μεγάλους κόπους·

τῆς φαντασίας σου
δεῖξε τὸν πλοῦτο...
Ἂς ἦναι· ἐξαίρετα!
Καὶ τι μὲ τοῦτο;