Αὐτὸ τὸ σύγγραμμα,
ποῦ σ’ ἔχει ἀχνίσῃ,
κ’ ἕνας ξεβράκωτος
θὰ τὸ νοήσῃ.

Τὰ βρωμοθήλυκα
ποῦ σὲ διαβάσουν,
ἂν εἶσαι μέτωρος,
θὲ νὰ γελάσουν.

Ἂν ἕνα ποίημα,
ἀνίσως μία
θλιμμένην ἔγραψες
μυθιστορία,

ἀκολουθῶντας σε
ἀγάλι `γάλι,
— ὡς τέτοια πλάσματα
νἆχαν κεφάλι —

θὰ αἰσθανώντ’ ἔρωτα,
θλίψη καὶ φρίκη·
θέλεις χειρότερο
μασκαραλίκι;

Οἱ χρόνοι, βέβαια,
δὲ φέρνουν σέβας,
οὔτε στὰ δύστυχα
παιδιὰ τῆς Εὔας.

Οὔτε σὲ πράματα
μικρὰ ἢ μεγάλα,
ποῦ τόπο δίνουνε,
γεννῶντας ἄλλα.

Δὲ μένει ἀσάλευτη
τ’ ἀνθρώπου ἡ γνώμη·
ἀλλάζουν ἔθιμα,
θρησκείαις καὶ νόμοι·

λοιπὸν ἡ γλῶσσα μας
τί θ’ ἀπογένῃ,
ἂν εἶναι ἀχώριστα
μ’ αὐτὰ δεμένη;

Κἀνένας, ἔχοντας
μυαλὸ ἕνα δράμι,
μία τέτοια ἐρώτηση
δὲ θέλει κάμῃ.