Παρόμοιο θέαμα,
ποῦ σὲ μαγεύει,
ἡ καθαρεύουσα
τὸ προμηθεύει·

λὲς κ’ εἶναι σίφωνας,
ποῦ, ἐνῷ γυρίζει,
μὲ πλῆθος φρύγανα
τὸ νοῦ γιομίζει·

χιονιὰ κατάψυχρη,
ποῦ δὲν ἀφίνει
λουλοῦδι μέσα μας
χλωρὸ νὰ μείνῃ·

τὰ πολυσύνθετα
λόγια, ποῦ πλέκει,
προσμοιάζουν – ἄκου τα!
μ’ ἀστροπελέκι·

μὲς τ’ ἀναλφάβητο
φτωχὸ κεφάλι
βροντοῦν, καὶ φέρνουνε
μία τέτοια ζάλη,

ποῦ κάθε ἀντίλαλος
παύει, καὶ ἀκόμα
χάσκουν οἱ ἀγράμματοι
μὲ τόσο στόμα.

Ναί· γιὰ πρωτάκουστα
λόγια, ὡς ἐκεῖνα,
θαρρῶ πῶς χάσκανε
καὶ στὴν Ἀθήνα,

ὅταν ὁ Ἡρόδοτος,
χωρὶς αἰτία,
στὸ δρόμο ἐφάφλιζε
τὰ ἐννιὰ βιβλία.

Στὴν Πνύκα, πέστε μου,
τὸ Δημοσθένη
ποῖοι τὸν ἀπείκαζαν;
- Οἱ προκομμένοι. -

Κ’ οἱ πεζογράφοι μας,
κ’ οἱ ποιητάδες
ὅλοι δὲν ἤτανε
καλαμαράδες;