Τα πρόσωπα σας δε φτάνουν

Το ύψος των ματιών μου

Κερί λιωμένο που αποτύπωσε

Των παπουτσιών τα νούμερα

Αντεστραμμένα.


Και οι φωνές βουίζουν

Γρανάζια τρένου

Που άσκοπα

Παλεύει να ισορροπήσει

Επάνω στις μεταλλικές του πατερίτσες.


Βλέπω τα σώματά σας ξεχειλωμένα

Όπως ξεπλένετε στη θάλασσα

Την κάθε μέρα σας

Με ανεξίτηλη μανία.