Άγονη μακροθυμία
με τις πολλές συντέλειες
και τις νόθες εντυπώσεις.
Πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
πετούσαν αγριοχελίδονα...
Σιγοψιχάλιζε μέσα στη κάμαρη
κι εσύ περίμενες το καλοκαίρι
πίσω απ’ την κλειδαρότρυπα.
Άκουσες τους χτίστες να γκρεμίζουν
με υλικά κατεδάφισης να ξαναχτίζουν
τον θεμέλιο κόσμο.
Είδες τη φήμη τους να εκτοξεύεται
στην τύρβη των αιώνων.
Αμμόχωστο φως, παραφυάδα της σιωπής
το ήξερα πως μ΄είχες προσαρτήσει
τόσο που οι αρθρώσεις να πονάνε
καθώς σπονδυλωνόσουνα εντός μου.
Όταν χαμηλώνουν οι θύμησες
ασκητεύει το πνεύμα.
Έξω απ΄την υπερμετρωπία της ύλης
η ιστορία θρηνεί τους νεκρούς της
κι οι ποιητές σταυρώνουν
στίχους μεταλλικούς
στο σκοτάδι της αποκάλυψης.
Ολόγυρά μας περιδινίζεται το χάος
μα όσο η γη κινείται
πάντα απόπειρες σωτηρίας
θα επιχειρεί ο άνθρωπος.
Δεν κρηπιδώνεται η ψυχή.
Ο παράδεισος δεν πλάστηκε για λίγους.