Η Θλίψη μου μέσα στη μοναξιά ανδρώθηκε
αρσενική γεννήθηκε
και ανυπότακτη θα μείνει
δεν μπορεί καμιά γυναίκα να τη γλυκάνει
καμιά νίκη να την αμβλύνει
οξεία όπως η τρομερότερη λεπίδα
διάπυρη από τα έγκατα των ηφαιστείων
ατόφια σε όλα της
ατσάλινη τελείως
δεν ζωγραφίστηκε ποτέ χαμόγελο στο πρόσωπό της
ακοίμητη στέκει μέσα στον κόσμο
λόγους κοφτούς ανταλλάσσει με τ’ αδέρφια της
την Οργή και το Θυμό
και οι τρεις μαζί
σφραγίζουν την πέτρα την πελεκητή με την ενέργειά τους
και οικοδομούν κάστρα για τους πολέμους
πάνω απ’ την άβυσσο.